Going, Going, Gone

Kahapon ay nagpaalam na ako sa aking mahabang buhok. First time kong magpagupit ngayong school year dahil kailangan sa aming Reserved Officers Training Corps. 'Di ko na rin kasi trip ang magpagupit. Na-trauma na ako sa gunting nang ukaan ako a day before the graduation (ang kulit-kulit kasi). Mas trip ko rin 'yung style ng buhok ko kapag hindi naka-two by three. One side. Na medyo parang kaunting haba na lang eh matutulad na kay Emilio Jacinto ang dating. Ang kulit.

Tapos 'yun pa. Medyo nadadagdagan na ng unti-unti ang timbang ko (siguro dahil sa impluwensya ng Milo sa katawan ko--ikaw ba naman araw-araw kang uminom nu'n eh?). Para tuloy akong si Emilio Aguinaldo na lumunok ng isang buong litson kagabi. So, nai-imagine mo na ba ang look ko ngayon?

* * *

Nabanggit ko na noon dito rin sa blog kong ito na isang napakahirap na trabaho ang maging isang class president (see Hard For CP to be the C.P.). At ngayon ganoong puwesto na naman ang hawak ko.

Mas marami (as in, soooooooobra!!!!!!) ang responsibilities ng isang class president, college edition. Kasama na roon 'yung paninita ng mga maiingay sa corridor ('di ko ginagawa noong high school 'yon), pagsi-xerox ng mga handouts (usually secretary o treasurer ang gumagawa noon), pati na rin ang pangungulekta ng pambili ng kung anu-ano. Grabe.

Ganun raw talaga, sabi ng isa naming prof.

* * *

Kanina habang naghihintay ng instructor para sa aming klase, may ginagawa akong tula.

Tungkol iyon sa isang tambay. Ewan ko ba kung bakit 'yun pa ang napagdisketahan ko.

Basta, abangan n'yo na lang iyon sa sister site kong GalunggongExpress. Ngunit habang wala pa, basa-basa lang muna kayo roon. Marami kayong matututunan. Promise.

JC